Als therapeut / counselor heb ik het altijd belangrijk gevonden om mensen te begeleiden bij het herkennen en bewaken van hun eigen energie. Ik zag hoe cliënten keer op keer hun eigen grenzen overschreden, vaak gedreven door plichtsgevoel, verwachtingen van anderen of het idee dat ‘het toch moest kunnen’. Ik herkende hun worsteling, want diep van binnen wist ik: het overtreden van mijn eigen grenzen te herkennen.
Ik was zelf ook iemand die altijd doorging, ondanks vermoeidheid, ondanks de signalen van mijn lichaam en geest. Ik had mezelf jarenlang getraind om sterk te zijn, om door te zetten, om niet te klagen. Na het doormaken van een heftige periode van verandering, rouw en ziekte had ik een overlevingsmechanisme ontwikkeld dat me heel ver bracht, maar mij ook steeds verder over mijn eigen grenzen duwde.
Tot het moment dat mijn lijf me dwong stil te staan. Niet een keer, maar meerdere keren. Kleine signalen negeerde ik: vermoeidheid, prikkelbaarheid, hoofdpijn, slapeloosheid. “Even doorbijten,” dacht ik dan. Maar mijn lichaam bleef terugpraten, steeds luider. Totdat ik op een dag niet meer kon ontkennen dat ik niet leefde volgens wat ik anderen zo vaak leerde.
Practice what you preach. Die woorden kwamen ineens keihard binnen. Ik kon niet blijven vertellen hoe belangrijk het is om te luisteren naar je energie en je grenzen te bewaken als ik zelf keer op keer diezelfde grenzen negeerde. Ik voelde mij een beetje de loodgieter die thuis een al maanden lekkende kraan had en hier niets aan deed..
Dus begon ik mijn eigen adviezen echt serieus te nemen. Ik werd bewuster van de subtiele signalen die mijn lichaam me gaf en leerde luisteren voordat het te laat was. Ik ontdekte de kracht van écht rust nemen, zonder schuldgevoel. Ik leerde ‘nee’ zeggen zonder me daarvoor te verantwoorden. Ik realiseerde mij dat mezelf op de eerste plaats zetten niet egoïstisch is, maar noodzakelijk.
En wat bleek? Hoe beter ik voor mezelf zorgde, hoe meer weer kon geven aan anderen. Mijn werk, mijn passie werd dieper, krachtiger, liefdevoller. Mijn energie stroomde vrijer. En misschien wel het mooiste: ik voelde me eindelijk weer écht in balans.
Nu, als ik merk dat ik weer richting die oude valkuil ga, stop ik. Adem ik een paar keer heel bewust in en uit en voel ik en luister naar wat mijn lichaam me vertelt, en ik handel ernaar. Want de belangrijkste les die ik heb geleerd, is dat grenzen niet beperkend zijn – ze zijn juist de sleutel tot een vrij en vervuld leven.
0 Reacties