Er was een tijd dat ik mijn handen door mijn haar liet glijden en een heel andere realiteit voelde dan nu. De chemo had niet alleen mijn gezondheid op de proef gesteld, maar ook mijn spiegelbeeld veranderd. Mijn haar, ooit een symbool van vrouwelijkheid en kracht, was verdwenen. Het was een harde confrontatie, niet alleen met de ziekte, maar ook met een gevoel van kwetsbaarheid dat ik niet kende.
Nu, jaren later, sta ik voor de spiegel en zie ik iets wat ik nauwelijks had durven dromen: een lange, volle haardos die me aankijkt. Het voelt als een overwinning, een tastbaar bewijs van wat mijn lichaam heeft doorstaan en hoe het hersteld is. Het groeien van mijn haar was niet alleen een fysieke verandering, maar ook een symbolische. Het voelde alsof ik stukje bij beetje weer mijn oude zelf terugkreeg – en tegelijk een nieuwe versie van mezelf mocht omarmen.
Toen mijn haar weer lang en vol genoeg was, besloot ik iets te doen dat ik ooit eerder had gedaan: een fotoshoot. Het voelde als een viering van het leven, van alles wat ik heb overwonnen. Met mijn lange haar los in de wind en een glimlach die vanuit mijn diepste binnenste kwam, stond ik voor de camera. Het was niet zomaar een fotoshoot, het was een moment van trots, van vrouwelijkheid, van opnieuw mogen stralen.
De fotograaf begreep precies wat ik wilde vastleggen: niet alleen het uiterlijk, maar ook de kracht en de reis die achter dat beeld schuilgaat. Terwijl ik de foto’s later bekeek, voelde ik een diepe dankbaarheid. Niet alleen voor het herstel van mijn haar, maar ook voor hoe ik weer helemaal mezelf durf te zijn – een vrouw met veerkracht, zachtheid en kracht, die haar verhaal deelt door middel van elke glimlach en elke lok.
Mijn haar herinnert me eraan dat ik niet alleen een survivor ben, maar ook een vrouw die opnieuw durft te leven, te stralen en het leven te vieren, in al haarschoonheid.
0 Reacties